2:3-Ghaib,Iman

2:3-Ghaib,Iman

♻️২:৩

الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ

যিসকলে 📍📍২গায়েবৰ  প্ৰতি 📍১ ঈমান  পোষণ কৰে, চালাত কায়েম কৰে  আৰু আমি তেওঁলোকক যি প্ৰদান কৰিছোঁ তাৰ পৰা ব্যয় কৰে ।

.

Transcription (English)

2:3 Allatheena 📍১ yu/minoona bialghaybiwayuqeemoona alssalata wamimma razaqnahumyunfiqoona

Those Who Acknowledge; Those Who Do Not Appreciate; And The Hypocrites

2:3 Those who 📍১ acknowledge the unseen, and observe the contact prayer (sala), and from Our provisions to them, they spend.

Note:

📍১(يُقِيمُونََ)(yu/minoona/Acknowledge/ঈমান)

(Google translate no guarantee: main below:

আমি yuminun শব্দটোক "তেওঁলোকে স্বীকাৰ কৰে" বুলি অনুবাদ কৰিলোঁ।  AMaNa মূলৰ পৰা সৃষ্টি হোৱা ক্ৰিয়া আৰু বিশেষণবোৰ “বিশ্বাস” শব্দটোৰ বিভিন্ন ৰূপৰ সৈতে অনুবাদ কৰা হৈছে।  কিন্তু ”বিশ্বাস কৰক”-এ কোৰআনে AMaNa মূলৰ প্ৰতি আৰোপ কৰা ইতিবাচক অৰ্থৰ সঠিক বৰ্ণনা কৰা নাই।  কোৰআনৰ মতে অনুমান কৰা, কামনা কৰা, সংখ্যাগৰিষ্ঠক অনুসৰণ কৰা, আৰু অনুসন্ধান আৰু প্ৰমাণ নোহোৱাকৈ বিশ্বাস কৰাটো আমানাৰ কাম নহয়।  কোৰআনৰ মতে গৰিষ্ঠসংখ্যক লোকে ইউমিনুন নকৰে (১১:১৭; ১২:১০৩; ১৩:১; ৪০:৫৯)।  গৰিষ্ঠসংখ্যক লোকে "ঈশ্বৰত বিশ্বাস কৰে" বা কোনো ধৰণৰ ধৰ্মীয় শিক্ষাত বিশ্বাস কৰে বুলি জানি, উপযুক্ত কোৰআনৰ বাক্যাংশটো অনুবাদ কৰিবলৈ বাছি লোৱা, ১২:১০৩ পদত কওক, কাৰণ "গৰিষ্ঠসংখ্যক মানুহে বিশ্বাস নকৰে" এটা বৈপৰীত্যৰ সৃষ্টি কৰে।  কিবা এটাৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰিবলৈ, ইয়াৰ সাধাৰণ ব্যৱহাৰ অনুসৰি, যুক্তি বা সত্য স্বীকাৰ কৰাৰ প্ৰয়োজন নহ’বও পাৰে, কিন্তু স্বীকৃতিৰ অৰ্থ হ’ল সত্য বিচাৰি উলিওৱাৰ বৌদ্ধিক প্ৰক্ৰিয়া।  মুমিনুন যুক্তিবাদী একশ্বৰবাদী।  কোৰআনে এ এম এন (স্বীকাৰ) শব্দটোৰ সকলো ব্যুৎপত্তি ৮১১ বাৰ পুনৰাবৃত্তি কৰাটো আচৰিত কথা নহয়, আনহাতে এ এল এম (জানিব)ৰ সকলো ব্যুৎপত্তি ৭৮২ বাৰ আৰু এ আৰ এফ (চিনি পোৱা)ৰ সকলো ব্যুৎপত্তি ২৯ বাৰ আওৰাইছে, মুঠতে এ এম এন (স্বীকাৰ কৰক)ৰ সকলো ব্যুৎপত্তি ৮১১ বাৰ পুনৰাবৃত্তি কৰিছে  উল্লেখ কৰা হৈছে, অৰ্থাৎ ৮১১।

 কোৰআনৰ উপদেশৰ প্ৰসংগত মূল্যায়ন কৰা এই আয়াতৰ অৰ্থ এইটো নহয় যে আমি প্ৰমাণ অবিহনে বিশ্বাস কৰা উচিত।  কোৰআনে অন্ধ বিশ্বাস বা বিশ্বাসযোগ্যতাক সম্পূৰ্ণৰূপে নাকচ কৰিছে (১৭:৩৬)।  দুৰ্ভাগ্যজনকভাৱে বিশ্বাস বা বিশ্বাস শব্দটো সাধাৰণতে ইচ্ছাকৃতভাৱে চিন্তা কৰা বা আটাইতকৈ ওচৰৰ, আটাইতকৈ ভিৰ কৰা, আটাইতকৈ প্ৰশংসিত বেণ্ডৱেগনত যোগদান কৰাৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰা হয়।  যিসকলে ডিডক্টিভ বা ইণ্ডাক্টিভ যুক্তিৰ দ্বাৰা নিজৰ বিশ্বাসক ন্যায্যতা প্ৰদান কৰিব নোৱাৰে, আৰু যিসকলে কিছুমান ডগমাক কিয় বিশ্বাস কৰে আৰু আনক অবিশ্বাস কৰে তাৰ বাধ্যতামূলক কাৰণ দিব নোৱাৰে, তেওঁলোকক কোৰআনত ব্যৱহৃত শব্দটোৰ সংজ্ঞা অনুসৰি মুমিনুন বুলি গণ্য কৰা নহয়।  যদি শাস্ত্ৰৰ লেখক প্ৰকৃতিৰ সৃষ্টিকৰ্তাও হয়, আৰু আমি যুক্তিসংগত আৰু অভিজ্ঞতাভিত্তিকভাৱে ইয়াৰ নিয়মসমূহৰ অনুসন্ধান কৰোঁতে যদি তেওঁৱেই আমাক বৈজ্ঞানিক জ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিৰে পুৰস্কৃত কৰি আছে, তেন্তে তেওঁ আমাক আমাৰ মন আৰু ইন্দ্ৰিয়ক অনুসন্ধানৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰাৰ পৰা কিয় নিৰুৎসাহিত কৰিব  তেওঁৰ বিষয়ে দাবী আৰু তেওঁৰ ওপৰত আৰোপ কৰা শব্দ?  অন্যথা স্কিজ’ফ্ৰেনিয়া বা অসামঞ্জস্যতা ঐশ্বৰিক বৈশিষ্ট্য হৈ পৰে।  অন্ধ বিশ্বাসৰ অন্ধকাৰ সুৰংগৰ শেষত ঈশ্বৰ নাই;  কিন্তু আমি প্ৰজ্ঞা আৰু জ্ঞানৰ কম্পাঙ্কত সম্প্ৰচাৰিত তেওঁৰ বাৰ্তা গ্ৰহণ কৰিবলৈ আমাৰ মন আৰু হৃদয়ক টিউন কৰি তেওঁক আৱিষ্কাৰ আৰু যোগাযোগ কৰিব পাৰো।  গতিকে কোৰআনৰ প্ৰসংগভিত্তিক অৰ্থবিজ্ঞান অনুসৰি বিশ্বাস বা বিশ্বাসে যুক্তি আৰু বাধ্যতামূলক প্ৰমাণৰ ফলস্বৰূপে প্ৰত্যয়ক বুজায়।  এইদৰে বিশ্বাস আৰু বিশ্বাসৰ কোৰআনৰ পৰিভাষাক ইয়াৰ সাধাৰণ ব্যৱহাৰৰ পৰা পৃথক কৰিবলৈ আমি "স্বীকাৰ কৰা" শব্দটো পছন্দ কৰিলোঁ।

ঈশ্বৰৰ বৈশিষ্ট্য সম্পৰ্কে এটা দাৰ্শনিক যুক্তি আলোচনাৰ যোগ্য।  প্লটিনাছ, মোজেছ মাইমনিডেছ আৰু পিছলৈ লিবনিজে দৃঢ়তাৰে কৈছিল যে অসম্পূৰ্ণ সত্তা হিচাপে আমি ঈশ্বৰক চিনিব নোৱাৰো।  আমাৰ দৰে সীমিত জীৱই কেনেকৈ ঐশ্বৰিক বৈশিষ্ট্য বুজিব পাৰে?  এইটো এটা ন্যায্য প্ৰশ্ন।  সঁচাকৈয়ে ঈশ্বৰক জনা বা বুজাটো আমাৰ সামৰ্থ্যৰ বহু ওপৰত।  আমি সঁচাকৈয়ে অসীম, সিদ্ধতা, সৰ্বশক্তিমান বা সৰ্বজ্ঞানৰ অৰ্থ বুজি পাওঁনে?  আমি সঁচাকৈয়ে সময় আৰু স্থানৰ বাহিৰত এটা প্ৰথম কাৰণৰ অস্তিত্ব বুজি পাওঁনে?  বিগ বেং বা একাধিক বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ এককতা বা কোৱাণ্টাম পদাৰ্থ বিজ্ঞানৰ বৰ্ণনা আৰু বুজাতকৈ ঈশ্বৰৰ বৰ্ণনা আৰু বুজাটো সহজ নহয়।  কেথলিক দাৰ্শনিক চেণ্ট অগাষ্টিনে চতুৰতাৰে যুক্তি দিয়াৰ দৰে যেতিয়া আমি নিখুঁততাক বুজি নাপাওঁ বুলি দাবী কৰো তেতিয়া আমি শব্দটোৰ অৰ্থ বুজি পোৱা বুলি দেখুৱাওঁ, কাৰণ যদি আমি ইয়াৰ অৰ্থ আৰু অৰ্থ বুজি নাপালোঁহেঁতেন তেন্তে আমি দাবী কৰিব নোৱাৰিলোহেঁতেন  যে আমি ইয়াক বুজি নাপাওঁ।  কোনো শব্দ বা বৈশিষ্ট্যৰ অৰ্থ সম্পূৰ্ণৰূপে বুজি নোপোৱাকৈ বুজাটো আকৰ্ষণীয়।  ইয়াৰ অৰ্থ হ’ব পাৰে যে আমি মানসিকভাৱে এটা গোটক আন গোটৰ পৰা পৃথক কৰি লওঁ, ইয়াৰ সকলো সদস্যক নাজানি।

 কিন্তু ইয়াৰ সন্তান বা প্ৰভাৱৰ জৰিয়তে আমি এককতাৰ বিষয়ে সীমিত ধাৰণা এটা ল’ব পাৰো;  একেদৰে আমি ঈশ্বৰৰ সৃষ্টিৰ জৰিয়তে তেওঁৰ বিষয়ে এটা ধাৰণা ল’ব পাৰো।  এইদৰে আমি ব্যৱহাৰ কৰা ঈশ্বৰৰ সকলো বৈশিষ্ট্য আমাৰ পৰিৱেশ আৰু আমাৰ লগত জড়িত আৰু সীমিত।  পানীৰ অণুৰ বাবে ঈশ্বৰৰ আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ বৈশিষ্ট্য হ’ব পাৰে COHA, অক্সিজেন আৰু হাইড্ৰজেন পৰমাণুৰ সংমিশ্ৰণকাৰী বা বাষ্পীভৱনকাৰী।  এটা তিমিৰ বাবে ই হয়তো প্লেংকটনৰ সৃষ্টিকৰ্তা।  তাৰকাৰাজ্যৰ তৰাবোৰৰ বাবে ই হৈছে বিভাজনৰ ডিজাইনাৰ, মাধ্যাকৰ্ষণৰ সৃষ্টিকৰ্তা বা মাধ্যাকৰ্ষণৰ সৃষ্টিকৰ্তা।  আমাৰ সৈতে জড়িত বৈশিষ্ট্যসমূহ বুজি পোৱাত আমি সীমিত হোৱাই নহয়, আন জীৱ, সম্ভাৱ্য বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ড বা স্বয়ং ঈশ্বৰৰ সৈতে সম্পৰ্কিতভাৱে আমি অসীম সংখ্যক বৈশিষ্ট্য বুজিবলৈও অক্ষম।  আমাৰ ভাষা পঞ্চ ইন্দ্ৰিয়ৰ জৰিয়তে আৰু নিষ্কাশন আৰু আনুভূতিক অনুমানৰ জৰিয়তে সংগ্ৰহ কৰা জ্ঞানৰ দ্বাৰা আমাৰ সাধাৰণ অভিজ্ঞতাৰ মাজতে সীমাবদ্ধ।  স্পষ্টভাৱে আমাৰ অভিজ্ঞতা আৰু অনুমানৰ বাহিৰৰ ধাৰণা, সত্তা আৰু পৰিঘটনাবোৰ মানৱ ভাষাৰ জৰিয়তে যোগাযোগ কৰিব নোৱাৰি;  জন্মগতভাৱে অন্ধ লোকৰ এটা দলক ৰামধেনুৰ ৰং বৰ্ণনা কৰিবলৈ চেষ্টা কৰাৰ দৰেই হ’ব।

তথাপিও সম্ভাৱনাৰ অৰ্থ বাস্তৱক দূৰৰ কথা, সম্ভাৱনা নহয়।  প্ৰত্যক্ষ প্ৰমাণৰ অভাৱে যেনেকৈ কোনো দাবী কৰা পৰিঘটনা বা সত্তাৰ অস্তিত্ব প্ৰমাণ নকৰে, একেদৰে সকলো প্ৰমাণ প্ৰত্যক্ষ প্ৰমাণৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল নহয়।  পদ্যটোৱে পৰোক্ষ প্ৰমাণ বা অনুমানৰ জৰিয়তে যিবোৰ পৰিঘটনা আৰু স্বভাৱক গ্ৰহণ কৰিব পৰা যায়, সেইবোৰক বুজায়।  এই প্ৰমাণ আৰু অনুমানসমূহ পৰীক্ষাযোগ্য আৰু ভুৱা বস্তুনিষ্ঠ অনুমানৰ লগতে বস্তুনিষ্ঠ সমকক্ষৰ সৈতে সামঞ্জস্যপূৰ্ণ ব্যক্তিগত অভিজ্ঞতাৰ সংমিশ্ৰণেৰে প্ৰমাণিত হয় (৪১:৫৩)।  তদুপৰি কোৰআনে এই কথা স্বীকাৰ কৰিছে যে অসাধাৰণ দাবীৰ বাবে অসাধাৰণ প্ৰমাণৰ প্ৰয়োজন আৰু এইদৰে ই আমাক জনাইছে যে ঈশ্বৰৰ সকলো নবী আৰু ৰাছুল আয়াত অৰ্থাৎ চিন, প্ৰমাণ বা অলৌকিকতাৰ দ্বাৰা সমৰ্থিত হৈছিল (২:২১১; ৬:৪; ১১:  ৬৪;১৩:৩৮;২৯:৫০;৭৯:২০)।  যদিও কোৰআনে কোনো দূতৰ বিৰুদ্ধে অপ্ৰশংসাহীন লোকে অলৌকিকতা প্ৰদৰ্শন কৰিবলৈ দিয়া গোড়ামীপূৰ্ণ আৰু পক্ষপাতিত্বমূলক প্ৰত্যাহ্বানক সমালোচনা কৰিছে, তথাপিও সত্যৰ আন্তৰিক সন্ধানীসকলে তেওঁলোকৰ হৃদয়ৰ পৰা সন্দেহ আঁতৰাবলৈ অলৌকিকতাৰ সাক্ষী হ’বলৈ কৰা অনুৰোধক ই অনুমোদন জনাইছে।  তদুপৰি কোৰআনে অলৌকিকতাৰ প্ৰশংসাক বুদ্ধিমত্তা আৰু বস্তুনিষ্ঠ চিন্তাৰ চিন বুলি গণ্য কৰে (২:১১৮; ৭:১৪৬)।

 আমাৰ পাঁচটা ইন্দ্ৰিয়ৰ ক্ষমতা সীমিতেই নহয়, ইহঁতৰ সংখ্যাও সীমিত হোৱাৰ সম্ভাৱনা বেছি;  আমাৰ ষষ্ঠ, সপ্তম বা তাতকৈ অধিক ইন্দ্ৰিয় থাকিব পাৰে।  জন্মৰ পৰা অন্ধ ব্যক্তিয়ে কেতিয়াও ৰঙৰ স্বৰূপ কল্পনা কৰিব নোৱাৰে।  যদি সকলো মানুহ অন্ধ হ’লহেঁতেন তেন্তে তৰা আৰু তাৰকাৰাজ্য, আৰু প্ৰায় সমগ্ৰ বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডখন নোহোৱা হৈ গ’লহেঁতেন।  বিৰল দৃষ্টিশক্তি থকা ব্যক্তিজনে অন্ধ সংখ্যাগৰিষ্ঠ লোকৰ আগত তৰাৰ অস্তিত্ব প্ৰমাণ কৰিব নোৱাৰিলেহেঁতেন;  এইদৰে সমগ্ৰ বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডক সৰ্ব-অন্ধ বৈজ্ঞানিক সমাজে এক আধ্যাত্মিক ধাৰণা বুলি গণ্য কৰিব।  বধিৰ লোকে বসবাস কৰা দ্বীপ এটাত এজন শ্ৰৱণ ক্ষমতাসম্পন্ন ব্যক্তিয়ে হয়তো শব্দ ধৰা পেলোৱাৰ নিজৰ অসাধাৰণ ক্ষমতা প্ৰমাণ কৰিব পাৰিব, কিন্তু তেওঁ কেতিয়াও বধিৰসকলকো একেধৰণৰ শ্ৰৱণ প্ৰভাৱৰ অনুভৱ কৰাব নোৱাৰিব।  সম্ভৱ, হয়তো, ষষ্ঠ, সপ্তম বা Nth ইন্দ্ৰিয়ৰ দ্বাৰাহে ধৰা পেলাব পৰা সত্তা আছে।

.

📍📍২ আৰবী শব্দ ghayb ৰ অৰ্থ হৈছে এনেকুৱা বস্তু, পৰিঘটনা আৰু তথ্য যিবোৰ আমাৰ পঞ্চ ইন্দ্ৰিয়ৰ হাতৰ নাগালেৰে বাহিৰত বা সময় আৰু স্থানত আমাৰ প্ৰৱেশৰ বাহিৰত (৩১:৩৪)।  জনা জনা, জনা অজ্ঞাত, অজ্ঞাত অজ্ঞাত।  শ শ বছৰৰ আগতে বেক্টেৰিয়া, ভাইৰাছ, ৰেডিঅ’ তৰংগ, জিন, জন্মৰ আগৰ শিশুৰ লিংগ, কৃষ্ণগহ্বৰ, উপপৰমাণু কণা আদি আমাৰ ধাৰণা আৰু জ্ঞানৰ বাহিৰত আছিল।  আমাৰ পঞ্চ ইন্দ্ৰিয় আৰু আমাৰ মগজুৰ বাহ্যিক জগতখনক অনুভৱ কৰাৰ ক্ষমতা সীমিত, যাৰ অস্তিত্ব আমি অনুমান কৰোঁ;  উদাহৰণস্বৰূপে, আমি সকলো শব্দ তৰংগ শুনিব নোৱাৰো আৰু আনকি কুকুৰৰো আমাতকৈ অধিক তীব্ৰ শ্ৰৱণ ক্ষমতা থাকে।  পোহৰৰ বৰ্ণালীৰ বেছিভাগেই আমি দেখা নাপাওঁ;  বহুতো জীৱ-জন্তু বা আধুনিক প্ৰযুক্তিগত যন্ত্ৰ যেনে ৰেডিঅ’ আৰু টিভিৰ গ্ৰহণযোগ্যতা বহুত ভাল।  ঠিক তেনেদৰে আমাৰ নাকে সকলো দুৰ্গন্ধৰ অণু ধৰা পেলাব নোৱাৰে;  কিছুমান পোক-পৰুৱাৰ গোন্ধ বহুত ভাল।  পৃথিৱীৰ বিষয়ে আমাৰ জ্ঞানে আমাক এনে যন্ত্ৰ উদ্ভাৱন আৰু উন্নত কৰাত সহায় কৰে যিয়ে আমাৰ পঞ্চ ইন্দ্ৰিয়ৰ ডমেইন আৰু পৰিসৰ বৃদ্ধি কৰে আৰু এই নতুন দিগন্তবোৰে পাছলৈ আমাৰ জ্ঞান আৰু অধিক বৃদ্ধি কৰে আৰু নতুন যন্ত্ৰ উদ্ভাৱন কৰাত সহায় কৰে।  এই চিৰন্তন প্ৰক্ৰিয়াটোৱে উপজাত হিচাপে আমাক প্ৰযুক্তিৰ দ্বাৰা পুৰস্কৃত কৰে, যিটো আমি ভাল বা বেয়া কামত ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰো।

 ইংৰাজী ভাষী পাঠকসকলৰ বাবে এটা সোঁৱৰণী: আৰবী ভাষাত "he" বা "she" সৰ্বনামৰ অৰ্থ পুৰুষ বা মহিলা হ'বই লাগিব বুলি ক'ব নোৱাৰি, যদিও "she" ৰ ব্যৱহাৰ অধিক সীমিত (উদাহৰণস্বৰূপে, ১৬:৯৭ চাওক)।  ফৰাচী ভাষাৰ দৰেই সকলো আৰবী শব্দ ব্যাকৰণগতভাৱে নাৰীসুলভ বা পুংলিঙ্গ।  যদিও ঈশ্বৰক আৰবী সৰ্বনাম HU (He or It) দ্বাৰা বুজোৱা হয়, তথাপিও ঈশ্বৰক কেতিয়াও পুৰুষ বুলি গণ্য কৰা নহয়।  খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম, চেণ্ট.  পলৰ এজন অৱতাৰ দেৱতাৰ কাহিনী, ঈশ্বৰক এক প্ৰকাৰৰ ছুপাৰমেন হিচাপে কল্পনা কৰাৰ প্ৰৱণতা আছে।  খ্ৰীষ্টান কাৰ্টুনকাৰসকলে ঈশ্বৰক দাড়ি থকা বুঢ়া মানুহ হিচাপে চিত্ৰিত কৰাটো কোনো আচৰিত কথা নহয়।  কোৰআনৰ মতে ঈশ্বৰ আমি কল্পনা কৰিব পৰা যিকোনো বস্তুৰ বাহিৰত (৪২:১১; ৬:১০৩)।  আমি ঈশ্বৰৰ বাবে HE তকৈ IT সৰ্বনাম ব্যৱহাৰ কৰাৰ ধাৰণাটো মনোৰঞ্জন কৰিলোঁ, কিন্তু যিহেতু আমি ভাবিছিলো যে ই বিভ্ৰান্তিৰ সৃষ্টি কৰিব, সেয়েহে আমি ইয়াক পৰিত্যাগ কৰিলোঁ।

.

📍১ We translated the word yuminun as "they acknowledge." The verbs and adjectives generated from the root AMaNa have been translated with different forms of the word “believe.” However, ”believe” does not accurately describe the positive meaning ascribed to the root AMaNa by the Quran. According to the Quran, guesswork, wishful thinking, following the majority, and believing without investigation and evidence, are not acts of AMaNa. The majority of people, according to the Quran, do not YuMiNun (11:17; 12:103; 13:1; 40:59). Knowing that the majority of people do "believe in God" or believe in some form of religious teachings, choosing to translate the appropriate Quranic phrase, say in 12:103, as "the majority of people do not believe" creates a contradiction. Belief in something, according to its common usage, may not need reasoning or acknowledgement of truth, but acknowledgement implies an intellectual process to search for and find the truth. Muminun are rational monotheists. No wonder the Quran repeats all the derivatives of the word AMN (acknowledge) 811 times, while repeating all the derivatives of ALM (know) 782 times and of ARF (recognize) 29 times, totaling the same amount of times AMN (acknowledge) is mentioned, that is, 811.

This verse, evaluated within the context of the Quranic precepts, does not mean that we should believe without evidence. The Quran categorically rejects blind faith or credulity (17:36). Unfortunately, the word belief or faith is commonly used as a euphemism for wishful thinking or joining the closest, the most crowded, the laudest bandwagon. Those who cannot justify their faith through deductive or inductive arguments, and those who cannot provide compelling reasons for why they believe certain dogmas and disbelieve others, are not considered muminun according to the definition of the word as used in the Quran. If the author of the scripture is also the creator of nature, and if it is He who is rewarding us with scientific knowledge and technology when we rationally and empirically investigate its laws, then why would He discourage us from using our mind and senses to investigate claims about Him and words attributed to Him? Otherwise, schizophrenia or inconsistency become divine attributes. God is not at the end of a dark tunnel of blind faith; but we can discover and get in touch with Him by tuning our minds and hearts to receive His message broadcast in the frequency of wisdom and knowledge. Therefore, according to the contextual semantics of the Quran, faith or belief denote conviction as a result of reason and compelling evidence. Thus, to distinguish the Quranic terminology of belief and faith from its common usage, we preferred the word "acknowledge."

A philosophical argument regarding the attributes of God is worth discussing. Plotinus, Moses Maimonides, and later Liebniz asserted that as imperfect beings we could not know God. How can limited creatures like us comprehend divine attributes? This is a fair question. Indeed, knowing or comprehending God is far beyond our capabilities. Do we really comprehend the meaning of Infinity, Perfection, Omnipotence, or Omniscience? Do we really understand existence of a First Cause beyond time and space? It is no easier to describe and comprehend God than to describe and comprehend the Singularity of the Big Bang or multiple universes, or quantum physics. As the Catholic philosopher, St. Augustine, cleverly argued, when we claim we do not comprehend perfection, we show that we understand the meaning of the word, for if we did not understand its meaning and implication, we would not be able to claim that we do not comprehend it. Understanding the meaning of a word or attribute without fully comprehending it is interesting. It might simply mean that we mentally distinguish a set from other sets without knowing all its members.

However, we can get a limited idea about Singularity through its offspring or effects; similarly, we can get an idea about God through His creation. Thus, all the attributes of God that we use are related and limited to our environment and to us. To water molecules, the most important attribute of God might be COHA, the Combiner of Oxygen and Hydrogen Atoms, or the Evaporator. To a whale, it might be the Creator of Planktons. To the stars in the galaxies, it is the Designer of Fission, Creator of Gravity, or Gravity itself. Not only are we limited in comprehending attributes that are related to us, but we are also unable to comprehend an infinite number of attributes, in relation to other creatures, possible universes, or God Himself. Our language is limited to our common experiences through the five senses and by the knowledge we gather through deductive and inductive inferences. Obviously, concepts, beings, and events beyond our experience and inferences cannot be communicated via human language; it would be akin to attempting to describe the colors of the rainbow to a group of congenitally blind people.

Nevertheless, possibility does not mean probability, let alone reality. Just as lack of direct evidence does not prove the existence of an asserted event or being, similarly not all proofs depend on direct evidence. The verse refers to the events and things whose existence and nature can be accepted through indirect evidence or inferences. These evidences and inferences are substantiated by a combination of verifiable and falsifiable objective hypotheses as well as personal experiences in harmony with their objective counterparts (41:53). Furthermore, the Quran acknowledges the maxim that extraordinary claims needs extraordinary evidence and it thus informs us that all of God's prophets and messengers were supported by ayat, that is, signs, evidences, or miracles (2:211; 6:4; 11:64; 13:38; 29:50; 79:20). Though the Quran criticizes the dogmatic and prejudiced challenge of unappreciative people against a messenger to demonstrate miracles, it approves of the requests by the sincere seekers of the truth to witness miracles to remove doubts from their hearts. Moreover, the Quran deems appreciation of miracles as a sign of intelligence and objective thinking (2:118; 7:146).

Not only do our five senses have limited capacity, their numbers too are most likely limited; we could have sixth, seventh, or more senses. A person blind from birth can never imagine the nature of color. If all humans were blind, the stars and galaxies, and almost the entire universe would disappear. The rare sighted person would not be able to prove the existence of stars to the blind majority; the entire universe would thus be considered a metaphysical concept by the all-blind scientific community. In an island inhabited by deaf people, a hearing person might be able to prove his extraordinary ability to detect sound, but he would never be able to make the deaf experience a similar auditory effect. It is possible there are, perhaps, beings that can only be detected by sixth, seventh, or Nth senses.

📍📍২ The Arabic word ghayb means things, events, and facts that are beyond the reach of our five senses or beyond our access in time and space (31:34). There are known knowns, known unknowns, and unknown unknowns. Hundreds of years ago, bacteria, viruses, radio waves, genes, the sex of a child before birth, black holes, and subatomic particles were beyond our perception and knowledge. Our five senses and our brain have a limited ability to perceive the external world, which we presume to exist; for instance, we cannot hear all sound waves and even dogs have a more acute hearing sense than us. We cannot see most of the spectrum of light; many animals or modern technological devices, such as radio and TV, are much better in their reception. Similarly, our nose cannot detect all the odor molecules; some insects are much better in smelling. Our knowledge of the world helps us invent and improve devices that increase the domain and range of our five senses and these new horizons, in turn, increase our knowledge further and help us invent newer devices. This perpetual process, as a byproduct, rewards us with technology, which we might use for good or bad ends.

A reminder to English-speaking readers: In Arabic, the pronoun "he" or "she" does not necessarily mean male or female, though the use of "she" is more restricted (for instance, see 16:97). Like in French, all Arabic words are grammatically feminine or masculine. Though God is referred by Arabic pronoun HU (He or It), God is never considered male. Christendom, greatly influenced by St. Paul's story of an incarnated god, has a propensity to envision God as a sort of Superman. No wonder Christian cartoonists depict God as a bearded old man. According to the Quran, God is beyond anything that we can imagine (42:11; 6:103). We entertained the idea of using the pronoun IT rather than HE for God, but we abandoned it since we thought it would create confusion(edip).

...